W 1971 Hafele i Keating przeprowadzili znany eksperyment udowadniający przewidywania Szczególnej Teorii Względności za pomocą zegarów makroskopowych przewożonych na wschód i zachód dookoła Ziemi.
![]() |
ZASADA EKSPERYMENTU Zakłądając, że ruch wszystkich zegarów jest inercjalny otrzymujemy wzór opisujący różnicę czasów wskazywanych przez poszczególne zegary ![]() Wskazania zegarów zostały porównane ze sobą i różnica wskazań zegarów była przyjęta jako dowód na prawdziwość przewidywań STW |
POWYŻSZE ROZUMOWANIE SPOTKAŁO SIĘ Z NASTĘPUJĄCYMI WĄTPLIWOŚCIAMI |
|
Zgodnie z STW inercjalny układ odneisienia powinien być związany z jednym z zegarów |
Związanie układu inercjalnego z jakimkolwiek innym punkter - TU Z BIEGUNEM ZIEMI - dodaje pewną prędkość do wszystkich prędkości (tu - prędkość obrotu Ziemi) i to zmienia przewidywane różnice wskazań zegarów |
![]() |
![]() |
JEDNAK...Hafele I Keating stwierdzili, że w przypadku ruchów obrotowych jest dopuszczalne związaniu układu inercjalnego ze środkiem obrotU - TU - Z BIEGUNEM ZIEMI Z DRUGIEJ STRONY... Jeśli to stwierdzenie jest prawdziwe, to powinno być prawdziwe takze dla ruchu obrotowego wokół Słońca i wtedy inercjalny układ odniesienia powinien być związany Z BIEGUNEM SŁOŃCA. Wybierając jako układ odniesienia biegun Słońca, zwiekszamy wszystkie prędkości o wartość prędkości Ziemi w stosunku do Słońca, która jest około 100 razy większa niż każda z pozostałych prędkości. Ostatecznie do poprzedniego wzoru zostaje dodany dodotkowy człon (tu na czerwonym tle) i daje on bardzo silną zależność wskazań zegarów od pory dnia. Taka zależność bardzo silnie zmienia przewidywane wskazania zegarów - nawet do 400 razy ![]()
Taka zależność nie została zauważona. Jest to dowód, że prędkość V we wzorze powyżej, będąca prędkością ruchu obrotowego Ziemi wokół Słońca,
jest równa zeru.
|